Netët janë të freskëta përseri si netët
e pranverës së hershme dhe përsëri është qetësi.
Mos nuk të pëlqen të flasim? Ne jemi
vetëm fillikat; nuk kemi ndonjë shkak për të heshtur.
Nuk e shikon; mbi kopsht po ngrihet hëna e plotë.
Nuk kam për ta parë më këtë hënë të plotë.
Në pranverë, kur hëna ngrihet, të duket se
koha është e pafundme. Lulet e borës
hapen dhe mbyllen, pareshtur
bien fara panjash në dritën e zbehtë.
Më e bardhë se e bardha hëna ngrihet mbi mënshtekna.
Dhe në shtegun ku pemët ndahen
narciset e parë, në dritën e hënës
me një të gjelbër argjendi të butë
Ne kemi kaq kohë bashkë dhe kemi mbërritur në fund dhe tani kemi frikë nga fundi. Këto net nuk jam më pak e sigurtë.
Unë e di çfarë do të thotë fund.
Sigurisht dhe ju që keni patur një burrë.
Pas qarjes së parë.
A nuk të duket gëzimi si frikë?